سینمای ایران نزدیک به دوسال است که صدر سوژه‌هایش فیلم‌های طنز قرار گرفته و وقتی یک فیلم اجتماعی خوب به اکران درمی‌آید انگار غنیمت جنگی است! به تازگی فیلم «استاد» که فیلم اجتماعی قابل تاملی است که تماشای آن در میان انبوه آثار کمدی می‌تواند تاثیرگذار باشد، هرچند که حواستان باشد فیلم برای زیر ۱۶ ساله‌ها مناسب نیست.
«استاد» از آن دست فیلم‌هایی است که می‌تواند هم برای مخاطب آگاهی‌بخش باشد و هم جزء موضوعاتی است که مخاطب را به فکر بیاندازد تا راه‌حلی برای آن دست و پا کند البته امکان دارد مواجه هر فرد با این سوژه متفاوت باشد ولی گوشزد چنین موضوعاتی به افراد از ضروریات خواهد بود.
فیلمنامه «استاد» را «پیام لاریان» و «عماد حسینی» به نگارش درآوردند البته برداشتی آزاد از نمایشنامه «اولئانا اثر دیوید ممت» هم به حساب می‌آد. فیلمنامه «استاد» روندی جسورانه و جنجالی درباره اتهام تجاوز یک استاد نقاشی به شاگردانش است که این داستان، روایتی تلخ از یکی از آن داستان‌های واقعی است که روح جامعه را به لرزه درمی‌آورد.
چالش برانگیزترین اتفاق در فیلم استاد نوع مواجه با موضوعی همچون تجاوز است که به‌گونه‌ای به تصویر کشیده شود تا مخاطب آن را پس نزند با توجه به اینکه این سوژه در دنیا دست مایه بسیاری از فیلم‌ها است و پژوهش‌های زیادی درباره آن شده اما در سینمای ما کمتر آن پرداختند.
بازی بازیگران در فیلم تا حدودی قابل قبول است اما ریتم کند فیلم اواسط روایتگری قصه امکان خسته کردن مخاطب را به همراه دارد و گاه مخاطب را به گمراهی در تشخیص موضوع می‌کشاند ولی با گره‌گشایی و پرده‌برداری از موضوعات مهم دیگر همچون مهاجرات مخاطب را راضی می‌کند تا پای قصه «استاد» بنشیند.
